Martysia - Sob Sty 12, 2008 12:24 pm Temat postu: rozwody smutne ale prawdziwe. kto wie co bedzie z nami forumkami! http://wiadomosci.onet.pl/1672138,11,item.html EwelinaKrzys - Pią Sty 18, 2008 9:41 pm tez tego się obawaim, na obecną chwilę jest to moj kochany mężus, czy tak będzie zawsze... Petitka - Nie Sty 20, 2008 9:10 pm Moze to i banal, ale uwazam, ze wszystko zalezy tak naprawde tylko od nas - od naszych staran. Slub to przeciez poczatek, a ludzie czesto traktuja go jak koniec - mam juz zone/meza, wiec nie musze sie starac. A i ludzie stali sie bardziej wygodni i coraz wiecej drobnostek im przeszkadza. Ja jestem idealistka, wierze w Milosc, ale uwazam, ze ona jest jak kwiat, ktory trzeba pielegnowac, by nie usechl tweety - Pon Sty 21, 2008 5:23 pm Zgadzam sie z Toba w 10000000000% Uwazam, ze milosc trzeba pielegnowac. Bez tego wszystko sie sypie. I tez uwazam, ze wszystko zalezne jest od nas samych. Mac-erson - Wto Sty 22, 2008 12:59 am NIe ten to znajdzie się następny. Nie ma co rozpaczać na zapas dziewczyny 
Petitka - Wto Sty 22, 2008 9:33 am No no no!!! Drogi Panie Adminie, coz to za podejscie   
EwaM - Sro Sty 23, 2008 7:58 pm Zgadzam się, że nasze życie zależy od nas i że miłość trzeba pielęgnować, ale na temat rozwodów mam swoją teorię, choć nie wiem czy słuszną. Kiedyś ludzie się pobierali i koniec - droga zamknięta. Przynajmniej dla kobiety. Wszystko co facet wymyślił, czym się stał i co robił musiała zaakceptować. Kobiety były w pewien sposób zniewolone, z wielu powodów: - tradycja i ludzkie gadanie - brak pracy i środków do życia, bo wychowuje dzieci - siła fizyczna - czynniki kulturowe - wiele innych. Mało która w razie kłopotów miała odwagę i siłę postawić się mężowi i odejść. Raczej zaciskały zęby i brnęły dalej niezależnie od tego czy były szczęśliwe czy nie. Ale na nieszczęście dla mężczyzn czasy się zmieniły. Kobiety są silniejsze, potrafią same o siebie zadbać, pracują itd. W efekcie one nie boją się już rozwodów, a mężczyzna musi się bardziej starać, bo wymagania kobiety wzrosły. Efekt - liczba rozwodów wzrosła. Ale jest też moim zdaniem inny powód. Stajemy się egoistyczni. W miarę poprawy jakości życia, coraz więcej chcemy i coraz mniej jesteśmy w stanie z siebie dać. i niestety brakuje właśnie dbałości o małżeństwo, brakuje gestów w kierunku drugiej osoby. Jeśli pojawia się kryzys dla wielu ludzi łatwiej jest się odwrócić i odejść niż walczyć i starać się.  A że rozwidy wpisały się już w naszą świadomość i nie stanowią swoistego skandalu (jak kiedyś było) to jest jeszcze łatwiej.
cosola - Sro Sty 23, 2008 8:01 pm Ewo bardzo trafna analiza, zgadzam się w 100% 
i uważam że czasem lepiej się rozwieść niż być całe życie nieszczęśliwym, zgorzkniałym i tak naprawdę samotnym w nieudanym małżeństwie... EwaM - Sro Sty 23, 2008 8:05 pm Cosola, też tak uważam. I nikt mi nie wmówi, że lepiej dla dzieci jak rodzice się nie rozstają. Lepiej mieć dwoje osobnych rodziców, którzy są szczęśliwi i spełnieni w życiu niż atmosferę niezrozumienia i braku miłości w domu. cosola - Sro Sty 23, 2008 8:07 pm
Oczywiście że tak, znam to z autopsji. Petitka - Sro Sty 23, 2008 8:08 pm Ewuniu, zgadzam sie z toba w 100% - zreszta tez o tym pisalam wyzej, tylko w mniej rozbudowanej formie
Uwazam, ze mimo tej negatywnej strony, tzn naszego wygodnictwa i egoizmu, i tak sytuacja jest lepsza niz kiedys, bo jednak wiele par nie powinno ze soba byc (przemoc, alkoholizm, a nawet zupelne niedopasowanie). Jestesmy dorosli i wolni - co nie znaczy, ze popieram to wspolczesne wygodnictwo, bo tak nie jest, ale mimo wszystko dobrze, ze maltretowane kobiety, zdradzani mezowie/zony maja dzis szanse na normalne zycie u boku normalnego kochajacego czlowieka. Sa dwie strony medalu, jednak mimo wszystko, to rozluznienie obyczajow jest pozytywne - po co byc z kims dla widzi mi sie rodziny, w imie tradycji czy "bo co ludzie powiedza?"? EwaM - Sro Sty 23, 2008 8:10 pm No ja akurat nie, ale tak sobie wymyśliłam
Martita - Wto Mar 04, 2008 9:02 am A w moim przypadku rozwód uprzytomnił mi, że teraz dopiero mogę normalnie żyć i funkcjonować. Miłość była ślepa...teraz zupełnie inaczej patrze na wiele spraw i jestem dużo szczęśliwsza. Na dodatek zmieniłam wiele w sobie na lepsze... Czyli...same pozytywy... Alotka - Wto Mar 04, 2008 8:09 pm Niby teraz łatwiej znieść rozwód, bo nie jest to "piętno", ale z drugiej, dawniej nie było czegoś takiego jak "pomieszkajmy razem ze 2 latka". Rozluźnienie dotyczy też sfery przedmałżeńskiej, więc wzrost liczby rozwodów w zasadzie nie powinien występować... Teraz (w zasadzie) zajście w ciążę nie jest równoznaczne z szybkim ślubem. Wspólne mieszkanie też powinno ułatwiać podjęcie decyzji i lepszy dobór partnera, bo nie ma co się oszukiwać, seks był i jest ważnym czynnikiem w związku i niedopasowanie może powodować później narastającą frustrację, rozczarowanie, kompleksy, itp, itd. Nie twierdzę oczywiście, że dopasowanie fizyczne jest najważniejsze, ale bardzo często jego brak prowadzi do kryzysów w związku. Z drugiej strony, wiele osób "stara" się zupełnie inaczej, kiedy nie ma pewnej sytuacji. ?lub, czyli mójci-on-ona, daje poczucie osiągnięcia pewnego celu (brutalnie to nazywając - partner jest upolowany i wiadomo, że nie ucieknie za łatwo), więc po prostu przestajemy się starać. A to nagle rośnie tyłek, a to stare, poplamione dresy są nowym ulubionym strojem, a to mecz co sobotę ważniejszy niż wypad do kina. I 4 Litery z romantyzmu, a realności niektóre związki nie zniosą... Z 3 (ale się rozpisuję znowu  ) czytałam ciekawy artykuł (chyba w jakimś staaaarym numerze Wysokich Obcasów), że człowiek najnaturalniej wchodzi w związki 3-4 letnie. 3-4 lata wystarczały mniej więcej na odchowanie potomstwa do wieku, w którym potomstwo jest w stanie samodzielnie się poruszać, a potem rodzice mieli wolną drogę do dalszej wymiany genów, z innymi partnerami. Wspomniano także, że to nie działa tak dobrze od kilku tysiącleci, ale w naturze ludzkiej zostało. 3-4 lata to zazwyczaj okres pierwszej i największej fascynacji w związku.
Mój ślub za parę miesięcy i sama zastanawiałam się czy wiem co robię. Narzeczony nie jest Polakiem, widzieliśmy się 5 razy, w sumie przez może 60-70 dni, znamy się 2 lata, z czego 1,5 to coś więcej niż przyjaciele, ale na prawdę chcę zostać jego żoną. Mam nadzieję, że nam się uda i nie traktuję rozwodu jako opcji. Nie przejmowałabym się statystykami. 
ava - Sob Mar 08, 2008 6:38 pm EwaM i Alotka- bardzo trafne analizy, nic dodać nic ująć
Dejzibi - Sro Mar 26, 2008 8:15 pm Moze ktos mi podpowie ile sie czeka na 1 rozprawę rozwodową w łódzkim sadzie 
Martita - Czw Mar 27, 2008 1:41 pm To zależy czy są dzieci i jak długo trwało małżeństwo no i czy oboje chcecie rozwodu. Jeśli bez orzekania o winie to powinno byc bardzo szybko. Ja czekałam dwa miesiące, a sprawa skończyła się na pierwszej rozprawie. mateO5 - Pon Wrz 10, 2018 12:58 am Czasem warto zasięgnąć pomocy mediatora rodzinnego bo nie zawsze jest wszystko stracone. Bać się na zapas nie ma co Lepiej tą energię poświęcić na pielęgnowanie uczuć
|
