Forum Weselne miasta Łodzi

[Alma_]

Panieważ w innym dziale wywiązała się ciekawa dyskusja nt. małżeństwo czy kariera nie chcąc zaśmiecać tamtego wątku pomyślałam, że moglibyśmy kontynuować ją tutaj.

Mam nadzieję, że moderatorki nie będą miały nic przeciwko toemu,że zacytuję kilka wypowiedzi?

Jakie jest Wasze zdanie na ten temat? Stoicie przed takim wyborem? Jest to dla Was problem?

[marchefka]

Wiesz co, mysle, ze samo malzenstwo w robieniu kariery nie przeszkadza. Przeszkadzac zaczyna dopiero ciaza (jesli nie mija bezproblemowo), a juz na pewno urodzenie dziecka.
Sama w tej chwili jestem w ciazy (rodze w grudniu), ciaza jak do tej pory mijala mi zupelnie bezproblemowo, wiec spokojnie moglam sobie pracowac (a prace mam tego typu, ze jak mam gorszy dzien, to zostaje w domu i nie ma z tym problemow). Pojawienie sie dziecka zmieni moja sytuacje radykalnie, bo nie wyobrazam sobie, ze mialabym zajmowac sie dzieckiem tylko przez 3 miesiace (tyle trwa urlop macierzynski), a potem wrocic do pracy, spedzac w niej co najmniej 8 godzin + czas potrzebny na dojazdy. Musialabym w tym czasie dziecko zostawic albo ze swoja mama (co jest srednio wykonalne, bo zajmuje sie juz dzieckiem bratowej), albo oddawac je do zlobka (czego chcialabym uniknac, bo niekoniecznie jestem przekonana do tego typu instytucji), albo placic za opiekunke (ktora tez moze okazac sie osoba niekoniecznei godna zaufania).
tak ze to nie malzenstwo staje na przeszkodzie robieniu kariery, tylko chec urodzenia dziecka, a potem wychowania go - i wychowania nie tak, jak przypadkiem wyszlo z tego, co w zlobku pani nauczyla/opiekunka albo babcia, tylko tak, jak samemu chce sie ksztaltowac sposob postepowania wlasnego dziecka.
marchefka

[Alma_]

Myślę Marchefko, że dużo jest racji w tym, co napisałaś, jednakże nie do końca zgodzę się ze stwierdzeniem, że dziecko przekreśla możliwość kariery zawodowej.

Urlop macierzyński rzeczwiście nie rozwiązuje problemu (ale trwa trochę dłużej niż napisałaś, nie 3 miesiące tylko 16 tygodni w przypadku pierwszego dziecka; 18 przy każdym następnym i 26 tygodni w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie), ale mimo tego wiele kobiet decyduje sie po tym okresie wrócić do pracy, zostawiając dziecko na kilka godzin dziennie z kimś z rodziny, opiekunką, w żłobku... Ja też się tak wychowywałam i nie widzę w tym nic złego, naprawdę.

Powiem szczerze, że nie wyobrażam sobie zrezygnować w takiej sytuacji z pracy, chciałabym pogodzić urodzenie i wychowanie dziecka (co prawda planuję mieć tylko jedno) z pracą zawodową, którą kocham.

I mam nadzieję, że jakoś mi się to uda

PS. A Tobie i maleństwu życzę dużo zdrowia!

[kryszka]

Problem może powstać gdy szef albo potencjalny szef dowiaduje się, że jesteśmy: a) młodym małżeństwem - wtedy liczy że zaraz będą dzieci; b) małżeństwem bezdzietnym z jakimś stażem - wtedy liczy że w każdej chwili te dzieci się pojawią. I zamiast nas zatrudnia wtedy wolną osobę albo nie daje awansu na bardziej odpowiedzialne stanowisko?
Może więc o to chodzi? ?e małżeństwo w jakiś sposób przeszkodzi w karierze?

[Alma_]

No nie Kryszko, takie traktowanie to zwyczajna dyskryminacja i trzeba z nią walczyć!!

[rorrim]

Według mnie małżeństwo i kariera przez duże "K" są trudne do pogodzenia, tzn przez małżeństwo rozumiem tutaj raczej macierzyństwo.
W mojej pracy "kariera" wiąże się z poświęcaniem czasu na pracę "po pracy", wyjazdami kilkumiesięcznymi za granicę.
I jak tu wychowywać dziecko? Jasne, że istnieją żłobki, babcie, opiekunki - ale co z tego jeśli dziecku będę mogła poświęcić jedynie kilka wieczorów w tygodniu? Czy zbyt wiele mi nie umknie? Czy zrobi swój pierwszy krok przy mnie i nabije sobie pierwszego guza? Czy stracę te chwile bezpowrotnie?
Z drugiej strony - szczęśliwa i spełniona mama to szczęśliwe dziecko...
Myślę, że w głębi ducha każda z nas musi indywidualnie podjąć decyzję.

Ja też mam nadzieję, że pogodzę jakoś macierzyństwo i karierę przez małe "k"

[Alma_]

[Pusiak]

[Alma_]

[gambi]

Alma
z tego sie zorientowalam pracujesz dla jakies miedzynarodowej firmy ( popraw mnie jesli sie myle) i z tego co wiem w takich firmach nie padaja takie pytania.
ja sama choc szukalam pracy w Polsce dosyc dawno spotkalam sie z tym. stwierdzenie to padlo w rozmowie z pracodawca, u ktorego bylam na praktykach - byla to od taka luzna rozmowa o ewentualnej mojej przyszlosci w ich firmie.
slyszalam tez o innych formach dyskryminacji kobiet. np. na zasadzie do naszego dzialu wiecej kobiet nie przyjmujemy, bo jedna baba nam juz starczy.
takze znalezc prace w takim wieku kobiecie jest bardzo, bardzo trudno i chyba stad te uwagi o wielkich przeszkodach w realizowaniu sie jako zona i matka a jednoczesnie buisnesswoman przez duze lub male "B". niestety zgadzam sie z nimi calkowicie, a jest to strasznie przykre i smutne

[Alma_]

Masz rację, pracowałam zawsze (i pracuję) w dużych, międzynarodowych firmach i nie spotkałam się z takimi pytaniami, nawet gdy oddział polski był kilkuosobowy i to Polak zatrudniał mnie do pracy.

Nawet trochę mi przyro teraz, gdy się zaręczyłam i nik nie interesuje się moim życiem osobistym Ale rozumiem, że taka właśnie jest polityka firmy - nikt nikomu nie wchodzi w sprawy prywatne.

Myślę jednak, że moi szefowie mogli się spodziewać, że skoro zatrudniają kobietę w wieku 24 lat, to jest szansa, że będzie chciała urodzić dziecko w trakcie pracy w ich firmie. I cieszę się, że nikt nie potraktował tego jako problem.

Jak widać są jeszcze na świecie uczciwi, normalni pracodawcy

[Pusiak]

A ja byłam na jak do tej pory na 4 rozmowach i tylko w jednej firmie takie pytanie nie padło, w pozostałych owszem, choć mniej lub bardziej zakamuflowane

[Alma_]

Pusiak, i jak na coś takiego odpowiedzieć? Jak Ty odpowiadałaś?

Bo ja bym chyba nie zdzierżyła i powiedziałabym co myślę na temat takiej bezczelności... Ale łatwo mówić, skoro się nie było w takiej sytuacji

[Pusiak]

Szczerze Ci powiem, że ponieważ w dwóch z tych trzech firm o których napisałam byłam na rozmowie w zasadzie wyłącznie w celach "treningowych' więc odpowiadałam zgodnie z prawdą, że planujemy niedługo dziecko W obu przypadkach więcej się do mnie nie odezwali, w trzecim przypadku, nie było to pytanie a raczej stwierdzenie faktu (że jestem młodą mężatką, no i że pewnie wobec tego... itd.) i oczekiwano raczej potwierdzenia lub zaprzeczenia, wiec tu trochę nakreciłam mówiąc że w chwili obecnej nie moge mieć dzieci (co jest zgodne z prawdą choć nie dodałam, że od stycznia już nic mi przeszkadzać nie będzie ) We wszystkich trzech przypadkach równiez delikatnie zwróciłam uwagę rozmówcy, że nie powinien zadawać mi takich pytań, i we wszystkich trzech przypadkach padła odpowiedź: "Ależ, pani Joanno, prosze sie nie obrażać, my musimy to wiedzieć" Tak więc ręcę opadają.... trudno.... jestem kobietą i nie mam warunków do tego by nie pracować, więc trzeba przecierpieć takie odzywki... Choć nie powiem, aż sie we mnie wszystko gotuje...

[Alma_]

We mnie też wszystko się gotuje jak słyszę o takich sytuacjach :firedevil:

Ja jestem teraz na etapie rozglądania się za nową pracą. Ze starą właściwie wszystko jest OK, po prostu czuję, że powinnam się już ruszyć, cos zmienić... Ale zaczęłam się zastanawiać.

Bo firma, w której pracuje to duża międzynarodowa organizacja, oddział polski tez liczy około setki osób i wiem, ze dla mojego pracodawcy mój ewentualny urlop macierzyński nie byłby większym problemem (w dużym zespole łatwiej o podział obowiązków nieobecnego pracownika), a co za tym idzie - prawie na pewno wiem, ze miałabym dokąd wracać po urlopie. A jeśli zdecyduje się na zmianę to nie wiem, gdzie trafie...

Ale wkurza mnie sam fakt, ze musze liczyć się z czymś takim zamiast spokojnie rozwijać się zawodowo - bo przecież dziecka nie planujemy przez najbliższe 2-3 lata. Wkurza mnie do tego stopnia, ze jak znam siebie, to zmienię prace choćby po to, żeby udowodnić sobie, ze mogę

[bajeczka]

[gosiaczek]

Tylko dwa razy starałam się o pracę, ale wtedy to nawet faceta nie miałam, o planach na dziecko nie wspominając. I dopiero teraz oczy mi się otworzyły, że umowa kończy mi się w grudniu przyszłego roku, a wtedy nie planuje być dyspozycyjna (przy pomyślnych wiatrach urlop macierzyński). Pogadałam z szefową. I luz, umowę sie przedłuży, jak mogłam w ogóle pomyśleć, że nie - "tylko mi powiedz Gosia wcześniej, jak juz będziesz w ciąży, to sobie zastępstwa poustawiam"
Tak mam - mała prywatna 'firemka'

Humor mi tylko trochę popsuły plany dalszego rozwoju firemki przy współpracy ze mną... gdyby mi się plany rodzinne zmieniły Kiedy to usłyszałam, po raz pierwszy w życiu opadły mnie wątpliwości. Zawsze byłam więcej niż pewna, że po pierwsze dzieci. ...Ale takiej szansy jeszcze długo mieć nie będę

Oczywiście dzieci po piewsze, ale zupełnie z pracy nie zamierzam rezygnować. Po pierwsze uwielbiam moja robotę, spełniam się w niej i poza dniami takimi, jak wczorajszy, jadę do niej jak na skrzydłach. Po wtóre - ze względów finansowych jest to nierealne; pensja mojego męża nie wystarczyłaby nawet na opłaty

[Pusiak]

No własnie.... mojego na opłaty by starczyła, no i na jakies podstawowe jedzenie... a reszta

[Alma_]

A nawet jeśli starcza na więcej, na normalne życie bez szczególnych szaleństw, to mnie nie tylko o to chodzi.

Nie umiem wyobrazić sobie siebie siedzącej całe dnie w domu, przy moim lenistwie (a kto by mnie w domu do robot zagonił??), niechlujstwie i niechęci ogólnej do prac domowych - pięknie by ten nasz dom wyglądał

A pracę kocham

I wydaje mi się, że lepiej byłoby na tym świecie, gdyby każdy robił to, co naprawdę lubi, bo wtedy wykonuje się własne obowiązki z autentycznym zapałem i pasją.

Wiem, że nie zawsze jest taka możliwość - ale jeśli jest, to dlaczego by z niej nie skorzystać?

Pusiak, cuuudne zdjęcie masz w Avatarze...

[Pusiak]

To moje ukochane z pleneru

[Dotka]

Pusiak napisała;

Cytat:

Ja szczerze powiem, że generalnie na karierę nie jestem nastawiona.

Mam takie samo zdanie. U mnie najbardziej liczy sie rodzina. Wolę zarabiać mniej kasy ale spędzać więcej czasu z rodzinką. A jeśli chodzi o macierzyństwo to też wolę być z dzieckiem niż po 3 miesiacach lecieć do pracy. Jesli bardzo wymagałaby tego sytuacja finansowa to poszłabym do pracy.

Alma napisała:

Cytat:

I wydaje mi się, że lepiej byłoby na tym świecie, gdyby każdy robił to, co naprawdę lubi, bo wtedy wykonuje się własne obowiązki z autentycznym zapałem i pasją.

Zgadzam się. Niektórzy potrafia pogodzić pracę, rodzine i macierzyństwo. Są w tym dobrzy i mają do tego odpowienie predyspozycje bądź odpowiednie charaktery. Są i tacy, którzy raczej stawiają na karierę (prawie rzadko widują się z mężem czy żoną czy rodziną). Czasem mają i dziecko ale nic a nic nie zajmuja się nim.

[gosiaczek]

Powróciłam do tego wątku, bo w ostatnich dniach zdarzyło się coś, co mnie dokumentnie zbiło z tropu. Zobaczyłam mojego męża nowymi oczami... i tak mi głupio.
Rozważałyśmy karierę kobiety, macierzyństwo jako przeszkodę. I mnie się do tej pory wydawało, ze mąż próbuje mnie skrępować i zobaczyć w roli kury domowej. Aż przy okazji rozmowy o rozwijającej się w galopującym tempie kariery naukowej naszej wspólnej znajomej M. powiedział mi, że tez o takiej marzył. I miał juz zorganizowany po studiach roczny staż za granicą... ale zaczęliśmy się spotykać i uznał, że albo się snuje plany zawodowe, albo rodzinne. I zrezygnował. Dla nas. A ja go znam i wiem, jak dużo mógłby osiągnąć ze swoją ambicją i determinacją. A zamiast tego czekamy teraz na córunię i kombinujemy, gdzie by tu jeszcze można doskrobac pare groszy. I realizuje się jednak moja, a nie jego wizja życia.

A ja narzekałam

[angi23]

Nie wyobrażam sobie aby zrezygnować z kariery naukowej dla życia rodzinnego. Mam nadzieję, że uda nam się wszystko jakoś pogodzić. Na razie nie możemy myślec o dziecku bo oboje chcemy zrobić doktoraty. Nie chcę rezygnować z planów życiowych żeby potem nie żałować. A z drugiej strony traktować dziecko jako "dodatek" do ułożonego życia, traktować jako "komplikator życia" też nie jest w moim stylu... Ech mam tyle myśli kłębiących się w głowie, że nie sposób ich tu wszystkich przelać... [/scroll]