Forum Weselne miasta Łodzi

[*Asiek]

Polecam Wam ciekawy artykuł.
http://kiosk.onet.pl/art....62&ITEM=1125457
I czekam na Wasze opinie!

Pozdrawiam!
Asiek :pokemon:

[gosia]

Przeczytałam, ciekawe, ale naprawde nie wiem dlaczego tak robia
Nie należy to do rzeczy przyjemnych i wychodzi z tego tylko posmiewisko, skoro wiem ze chce byc z moim ukochanym to sie pobieramy a jak nie to nie, nie wiem czy mogły sie kierowac w dniu slubu

[kryszka]

Z jednej strony lepiej że rezygnują przed niż potem mieliby żałować i żyć z człowiekiem którego znienawidzą. A z drugiej - po co w ogóle była ta cała szopka? Jeśli ktoś pyta drugą osobę czy chce z nim spędzić resztę życia i ta druga osoba odpowiada że tak, to powinna być to świadoma i przemyślana decyzja. Nawet jeśli zaręczyny odbywają się niespodziewanie to przecież do czasu rozpoczęcia przygotowań do ślubu można się spokojnie zastanowić czy faktycznie jest to ta właściwa osoba.
A porzucanie drugiej osoby przed przysłowiowym ołtarzem to już w ogóle dla mnie szczyt **** i brak wyobraźni. Nie można zadzwonić chociaż godzinę wcześniej? Przecież przesłanki że coś jest nie tak nie pojawiły się ot tak, były wcześniej.

Chociaż oczywiście przyznaję, że nie wiem jakbym się zachowała w danej sytuacji.

[*Asiek]

Przytoczę dwie prawdziwe historie : może trudno w nie uwierzyć, ale są autentyczne, za co ręczę.

Historia pierwsza.
Dwa dni przed ślubem pan młody zadzwonił do narzeczonej, żeby odwołać ślub. Powód? Jego dwuletnia córeczka (mieszkająca notabene z byłą żoną) nie akceptuje ślubu taty... Szok. Facet dzwonił w piątek (dzień przed ślubem) do wszystkich gości, żeby ich poinformować o tym , że ślubu nie będzie. Goście byli zszokowani, wkurzeni (część wzięła urlopy, "zainwestowali" kasę w ciuchy, prezenty, itp).
Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co przeżyła jego już była narzeczona (w ciąży...).

Historia druga
Ta historia to dla mnie megagroteska. Wydarzyła się na wsi. Tym razem panna młoda (w ciąży) kilka dni przed ślubem zerwała zaręczyny. Porzucony narzeczony wykazał się wg mnie totalną głupotą, ponieważ nie odwołał ślubu, wesela, ani nie poinformował gości o zmianach jakie zaszły! Wszyscy przyjechali w sobotę pod kościół na ślub, a tam ... pan młody bez panny młodej. Odbyło się "wesele" z orkiestrą (pito nawet zdrowie pary młodej), był kamerzysta,który nakręcił film... Nie dziwię się wcale, że dziewczyna nie chciała takiego głupka za męża.

[Agata]

Niezłe są te historie
I choć ja bym tak nie postąpiła (jeśli już się na coś zdecyduję, to jestem tego pewna) to jestem w stanie zrozumieć np. kobiety (mężczyzn trudniej...) . Może są, nazwijmy to, przeciętnie inteligente, presja rodziny, albo ciąża, może dochodzą do tego kwestie finansowe... kto wie, co jeszcze, że decydują się na ślub. Na ślub bezz miłości. Potem się boją odowłać, bo przygotowanie w toku, ale w końcu się zbierają i wypada to... dzień przed ślubem.
Kto to wie, jakie motywy nimi kierują?

[Kasia21]

Ja też znam kilka takich historii i co najgorsz sa prawdziwe.
Pan młody w sobote rano zawiózł wódkę i napoje na slae a wieczorem sie nie pojawił.Szukali go 2 miesiące.
Państwo młodzi pojechali do kościoła i gdzy ksiadz przyszedł przywitał ich i juz szli do ołtaża młoda zakręciła sie na pięcie i uciekła.
a ta była w mojej rodzinie 5 lat temu.Mój kuzyn spotykał się z dziewczyną od szkoy podstawowej, przez srednia, aż postudia. Gdzy skończyli naukę znalexli prace postanowili sie pobrać. W piatek przed weselem przyjechała rodzinka i jego kolega z Francji. Młodej tak francuz przypadł do gust, że w piatek w nocy spakowała sie i uciekli razem
a ta jest najlepsza!Opowiadała mi koleżanka, której chłopak gra na weselach.jest 1 po 1 posiłku. W pewnym momencie do orkiestry podchozi ojciec pana młodego, płaci i kaze iśc do domu. Okazało się ,że Panna młoda zabawiała się w ubikacji za świadkiem.


Rany!!Dobrze, że mi sie nic takiego nie przyrafiło

[Agata]

[Kasia21]

Zawsze można biegiem do księdza i wszystko odkręcić.....jak sie pospieszysz

[tynencia]

Mam kolegę który co prawda nie uciekł dosłownie sprzed ołtarza ale się rozmyślił na dwa tygodnie przed ślubem. Poszedł sobie ostatni raz poszaleć z kolegą do dyskoteki i poznał jakąś dziewczynę no i już mu się nie chciało ślubu. Z narzeczoną byli ze sobą 3 lata a z tą dziewczyną z dyskoteki niecałe 2 miesiące. Ja nie wiem co bym zrobiła na miejscu tej porzuconej narzeczonej. Nawet nie chcę myśleć o takim koszmarze. Mój P. nie byłby zdolny do czegoś takiego.

[just_Kate]

My słyszeliśmy od kamerzysty o tym, jak właśnie młoda przy ołtarzu stwierdziła, że ona nie może i wybiegła z kościoła (film był potem dowodem w sprawie). Młody dzielnie zaprosił gości na 'wesele' no bo co miał niby zrobić?..

Myślę, że ludzie, którzy na to się decydują, wcale nie kochają partnera/partnerki. Są niedojrzali i nieodpowiedzialni. Ale też wydaje mi się, że tej drugiej osobie może to długo w pamięci pozostać i zniszczyć życie.

[suhotnikowa]

Osoba, która decyduje się na taki krok jak dla mnie jest nieodpowiedzialna. Skoro mieli brać ślub, widocznie nawzajem sobie odpowiadali, a tu nagle taka odmiana Brak szacunku dla tej drugiej osoby, ze o rodzicach, gościach nie wspomnę. Choć z drugiej strony zgadzam się z Kryszką, że lepiej teraz niż by mieli za parę chwil się rozwodzić
Moja przyjaciółka miała wyjść za mąż 28.09. Tymczasem dostałam od niej e-mail (to miał być ślub cywilny w Hiszpanii, za rok kościelny w Polsce), ze odwolali wszystko dzień przed Tak naprawdę nikt nie zna przyczyny, a Ona jest w takim dołku, że nie mozna się z nia skontakować

[Pusiak]

Eh... po przeczytaniu tego artykułu mam mieszane uczucia... Z jednej strony jest w nim duzo racji, że presja, że pieniadze,że dobry materiał na ojca... Ale tez uważam, że rozpoczynanie przygotowań i rozmyslanie sie tuż przed ślubem to jest jednak nieodpowiedzialność...W końcu slub biora ludzie którzy chcą byc razem przez całe życie, czują, że sie kochaja...Chyba rzadko zdarza się żeby tydzien przed slubem spotkac kogos innego kto Nas zauroczy bardziej, nie mówiąc o tym, że w takim układzie należłaoby się zastanowić, czy nasze uczucie do narzeczonego w ogóle było uczuciem??

[Gniesia]

Ja przytoczę historię może trochę z innej bajki ale myślę, że może być to jeden z powodów dlaczego tak właśnie się dzieje. Otóż mój brat spotykał się z dziewczyną kilka lat. On narazie nie planował ślubu przynajmniej tak mi się wydaje za to ona strasznie nalegała. Najbardziej się zapieniła jak się dowiedziała, że ja z moim P. się zaręczyliśmy a jesteśmy ze sobą niedługo. Od tego czasu nalegała żeby wzieli z moim bratem ślub potajemnie jeszcze w ubiegłym roku czyli tak z dnia na dzień. On nie chciał wydaje mi się, że nie do końca był pewien a ona nalegała.
Koniec jest zaskakujący jednego dnia nalegała żeby się jak najszybciej pobrali a na drugi dzień z nim zerwała...
Obecnie czyli jakieś 5 miesięcy po tym jest z kimś innym (z kim podobno spotykała się jeszcze będąc z moim bratem) i planują w tym roku ślub. Nie wiem do końca jak jest z tym jej ślubem bo o tem, że bierze ślub z moim bratem miesiąc po nas też słyszałam co było kompletną bzdurą.
Morał z tego taki, że być może niektórzy chcą tylko na siłę się wyrwać z domu a nie kochają drugiej osoby. Wydaje mi się, że tak było w jej przypadku.

[joanna_25]

Moja mama też uciekła!
Na jakiś miesiąc przed ślubem.Od mojego ojca!Wszystko było pokupowane,goście zaproszeni.
Ale po roku odbył się jednak ślub No i są małżeństwem już 26lat.
Oczywiście nie dowiedziałam się wszystkiego od mamy.Ona strasznie wstydzi się tego co zrobiła.
A odkąd mój przyszły mąż się o tym dowiedział to nie daje mi spokoju.Co najmniej raz dziennie mi przypomina ; "TYLKO TY NIE ZRÓB MI CZEGO? TAKIEGO"!

[Kasiawka]

Ten artykuł mnie strasznie zasmucił , jakoś powiało chłodem, a to nie pasuje do tego forum, bo jak na nie wchodze to zawsze czuje jakąś wilka radośc, bo tu sa same miłe rzeczy, które moje mysli kieruja zaraz na moje szczęście, więc jak sie nie cieszyć...,a tu takie smutki...

[Alma_]

Wiecie, muszę się Wam przyznać, że ja też zerwałam zaręczyny Ale nie było jeszcze wyznaczonej nawet daty ślubu, więc sytuacja trochę inna. A jednak - obiecałam i nie dotrzymałam. Wstyd mi.

Jednak jestem w stanie zrozumieć, że ktoś z różnych przyczyn tak długo się waha, a potem cofa się znad "przepaści"... Lepsze to niż zaprzepaścić sobie życie

[Gosik8]

ja też zerwałam zaręczyny, 4 lata temu, na 9 m-cy przed ślubem. Niestety, mój przyszły mąż już wtedy (zamieszkaliśmy razem na 1,5 roku przed ślubem) wykazywał większe skłonności do przebywnia z kolegami niż z narzeczoną... gdy powiedziałam, że się wyprowadzam, usłyszałam jedynie: przykro mi... nie pozostało mi nic innego wtedy. Leczyłam się dwa lata, nie obyło się niestety bez fachowej pomocy Na szczęście spotkałam mojego cierpliwego Misia. Na moim przykładzie widać, dlaczego warto razem zamieszkać. Nie mówię oczywiście, że tak trzeba, ale ja dowiedziałabym się prawdy o nim dopiero po ślubie. Sorki, że tak się "wywnętrzyłam"...

[bajeczka]

To mnie troche przestraszylaś, bo my nie mieszkamy i bedziemy mieszkac razemprzed slubem

[Gosik8]

wiesz, ale wiele par nie mieszka ze sobą przed ślubem i dobrze się to kończy, więc nie martw się na zapas. Ja po prostu nauczona doświadczeniem zamieszkałam z Misiem, i wiem, że z właściwym facetem to jest cudowne doświadczenie. Na pewno wszystko będzie dobrze. Nie wiem ile lat ma Twój narzeczony Bajeczko, ale mój miał wtedy 23 i pewnie po prostu był za młody, choc to pojęcie względne, w zależności od osoby...

[bajeczka]

Teraz ma 26, a bedzie miał prawie 27 jak sie pobierzemy

[Gosik8]

na pewno wszystko będzie jak w bajeczce, zobaczysz

[Mika]

Bajeczko nie martw się ja ze swoim mężem też przed ślubem razem nie mieszkaliśmy a teraz jest super i mam nadzieję, że tak będzie nadal:D

[kochecka]

[juliazuk]

Ja znam przypadek, gdy dziewczyna pojechała do księdza i odwołała ślub na miesiąc przed. Chyba się wreszcie ocknęła, ze narzeczony zdradza ją masowo od lat. A najlepsze jest to, ze wyszła za niego za maż (on się w ogóle nie zmienił) dwa lata później, będąc z nim w ciąży (przez pewien czas nawet mysleliśmy, ze to kłamstwo z tą ciążą, żeby goście się na tym ślubie pojawili...). I teraz nawet nie mieszkają razem, tylko spotykają się tak, jak wcześniej... Dziwne, ale jak pisałyście- nie nam osądzać.

[misia-misia]

u nas w średnio bliskiej rodzinie też odwołali ślub... nie dzień wcześniej czy tydzień ale też odwołali.
Już wszystko było przygotowane, goście zaroszenie, wszystko już czekało na ten dzień i ... lipa.
A powód.... oczywiście pieniądze... panna młoda miała ich z lekka mówiąc za mało...
No i stało się ...

[pscoolka]

ja tez znam jedna historie, ktora wydarzyła sie jakies pół roku temu. Moja mama była na ślubie syna koleżanki z pracy. wszystko było pięknie a tu zjawia się panna młoda i mówi ze sie rozmyśliła i że nie chce ślubu. Chłopak się totalnie załamał !!


No cóz cięzko mi jest sądzić takie osoby bo tak na prawde nie wiem do czego mogło między nimi zajsc. Różnie bywa. Ale uważam że zjawianie się przed kościołem i mówienie że sie zmieniło zdanieto jest nieodpowiedzialne. Chyba lepiej jednak wczesniej wszytskich powiadomić. ech... chyba bym się załamała jakby coś takiego mi się przytrafiło

[MałaMi1]

czytam te Wasze opowiadania (artykułu niestety nie rpzeczytałam, bo pod tym linkiem juz go nie ma) i normalnie cięzko jak dla mnie to nazwać nieodpowiedzialnością... bo czy ktoś jest wogóle normalny, kiedy decyzuje się na slub, spędzenie reszty zycia z ukochana osobą i nagle ucieka zprzed ołtarza>? cięzko mi wogóle to sobie wyobrazić-dla mnie to się dzieje tylko na filmach...

ja w moim zyciu nie spotkałam się , z taka sytuacja jak niektóre z Was. Pan młody ewentualnie zostawił Młodą 3 miesiące przed ślubem, albo drugi przypadek , że narzeczona zostawiła narzeczonego miesiąc przed ślubem, gdzie juz właściwie wszytsko było do końca dograne ze ślubem, weselem itd)... nie wiem czy jesli by mnie ktos posatwił w takije sytuacji czy potrafiłabym jeszcze kiedys facetowi zaufac....

[Emi]

Ja też znam taką jedną historię. Moja ciocia wyjechała do Hiszpanii, tam poznała pewnego Hiszpana. Po jakimś czasie postanowili wziąć ślub cywilny (w październiku 2007). W dniu cała rodzina z Polski wysłała życzenia Młodej Parze, a następnego dnia dowiedzieliśmy się, że ślubu nie było. Nie wiem do tej pory o co poszło, ale moja ciocia i ten Hiszpan znowu są razem. Za nią nigdy nie można trafić

[EwaM]

Moja przyszła teściowa ostatnio, podczas omawiania spraw weselnych, walnęła taką przemowę: że cokolwiek by się działo, jak daleko zaawansowane by były przygotowania, ile pieniędzy by było wydanych, wszystko się nie liczy i w każdej chwili jeśli uznamy, że nie chcemy, albo nie jesteśmy pewni możemy zrezygnować. Bo mimo wszystko lepiej zrezygnować przed ślubem, nawet w ostatniej chwili niż ciągać się po sądach o rozwód.
Nie spodziewam się takiej sytuacji, ale muszę przyznać teściowej rację. Lepiej tak niż rozwód rok po ślubie.
Teściowa ma znajomego, który wziął ślub z powodu presji otoczenia. No i teraz problem, bo ma nową żonę (cywilną), która chciałaby ślub kościelny.

O! A teść lepszą historię opowiadał: młody krótko przed ślubem przyszedł do ojca młodej i wyjaśnił, że on przemyślał i jeszcze nie jest gotowy itd. Teść zrozumiał, porozmawiali, wszystko ok. Teść odwołał całą imprezę, poinformował gości, a dzień przed planowanym terminem ślubu młody znowu wali do teścia, że jednak znowu przemyślał i chce się żenić. ?le się ta historia skończyła dla niedoszłego młodego

[Martita]

A ja też miałam wątpliwości krótko przed ślubem i żałuje, że wszystkiego nie odwołałam. Wydawało mi się, że tak nie można, bałam się reakcji rodziny zamiast myśleć o sobie. I co? i jestem po rozwodzie. Jak się ma wątpliwości choćby najmniejsze to nawet sprzed ołtarza lepiej uciekać niż popełnić błąd...

[MałaMi1]

Martita-zaciekawiła mnie twoja osoba...powiedz mi (zapytam tak z ciekawosci), skoro miałas watpliwości przed ślubem to czy juz po slubie wiedzialas ze nie chcesz byc z tym człowiekiem? od razu było do kitu czy jeszcze jakos to wszystko się poukładało?

[Martita]

Jak w każdym związku było i super i beznadziejnie..na przemian... Myślałam, że się ułoży, że będzie między nami tak jak na początku znajomości...myliłam się.

[gosc]

sądzę, że tego się nigdy nie przewidzi. Ja jeszcze na póŁ roku przed ślubem (cywilnym) sądziŁam, że to się i tak tym ślubem nie skończy. Od pierwszej randki uważaŁam, że do siebie nie pasujemy. A teraz jestem Jego żoną i sądzę (na tą chwilę), że to byŁa najlepsza decyzja w moim życiu, jedna z niewielu sŁusznych.

Tak jak napisaŁam, tego się nigdy nie wie, czy decyzja jest dobra czy zŁa, czy to jest związek na caŁe życie, czy nie. Każda historia jest inna i nie ma sensu się nimi kierować - najważniejsze, co się czuje tak wewnętrznie, w podświadomości.

ale jeśli czuŁabym do końca, że źle robię i wszystko we mnie by mówiŁo, że to nie to, to nie przejmowaŁabym się gośćmi, rodziną, wydanymi pieniędzmi i odeszŁabym. Tylko z szacunkiem dla tej drugiej osoby - bez huku drzwi kościoŁa.

a co do tego co napisaŁa Martita, to wydaje mi się, że rzadko udaje się utrzymać taki stan między maŁżonkami, jak sprzed ślubu, przez dŁugi czas po. Są sprawy dnia codziennego, problemy, jesteśmy ze sobą na co dzień i wzajemne relacje się zmieniają. Ważne żeby umieć się z tym pogodzić i odnaleźć siebie na co dzień.
Nie mówię, że Wy Martita się nie staraliście - Broń Boże - nie odnoś tego do siebie. Tak mi generalnie przyszŁo do gŁowy, jak przeczytaŁam Twój post.

sądzę, że tego się nigdy nie przewidzi. Ja jeszcze na póŁ roku przed ślubem (cywilnym) sądziŁam, że to się i tak tym ślubem nie skończy. Od pierwszej randki uważaŁam, że do siebie nie pasujemy. A teraz jestem Jego żoną i sądzę (na tą chwilę), że to byŁa najlepsza decyzja w moim życiu, jedna z niewielu sŁusznych.

Tak jak napisaŁam, tego się nigdy nie wie, czy decyzja jest dobra czy zŁa, czy to jest związek na caŁe życie, czy nie. Każda historia jest inna i nie ma sensu się nimi kierować - najważniejsze, co się czuje tak wewnętrznie, w podświadomości.

ale jeśli czuŁabym do końca, że źle robię i wszystko we mnie by mówiŁo, że to nie to, to nie przejmowaŁabym się gośćmi, rodziną, wydanymi pieniędzmi i odeszŁabym. Tylko z szacunkiem dla tej drugiej osoby - bez huku drzwi kościoŁa.

a co do tego co napisaŁa Martita, to wydaje mi się, że rzadko udaje się utrzymać taki stan między maŁżonkami, jak sprzed ślubu, przez dŁugi czas po. Są sprawy dnia codziennego, problemy, jesteśmy ze sobą na co dzień i wzajemne relacje się zmieniają. Ważne żeby umieć się z tym pogodzić i odnaleźć siebie na co dzień.
Nie mówię, że Wy Martita się nie staraliście - Broń Boże - nie odnoś tego do siebie. Tak mi generalnie przyszŁo do gŁowy, jak przeczytaŁam Twój post.

[*Asiek]

[gosc]

Wg mnie skŁadając przysięgę przed oŁtarzem trzeba być w 100% pewnym, że to wŁaściwa decyzja i wŁaściwa osoba, inaczej sprawa jest z góry skazana na porażkę.

Wg mnie skŁadając przysięgę przed oŁtarzem trzeba być w 100% pewnym, że to wŁaściwa decyzja i wŁaściwa osoba, inaczej sprawa jest z góry skazana na porażkę.

[*lmyszka]

Asiu ja bym tu polenizowała bo w dniu ślubu 100% pewności nie oznacza że nic nie ulegnie zmianie z czasem

[klarysa]

zmiana zawsze moze nastapic. nie jestem w stanie nic przewidziec. ale jak watpliwosci sa juz przed slubem to ryzyko duzo wieksze. jak dla mnie w takiej sytuacji bez sensu brac slub w ogole. lepiej odlozyc, poczekac, upewnic sie

[MałaMi1]

doskonałym przypadkiem odłożenia ślubu była tutaj jedna forumka (nawet już prowadziła dziennik z przygotowań), jednak zdecydowała się odłożyć ślub, gdyż nie była pewna-uważam to za lepsze posuniecie niz ucieczke sprzed ołtarza lub branie ślubu na siłe gdyż tak wypada, bo goście zaproszeni, bo rodzina już wie itd...

[ava]

Zgadzam się z tym, że jeśli ma się wątpliwości to lepiej odłożyć czy odwołać ślub, nawet w ostatniej chwili, ale podejrzewam że łatwo się o tym mówi, ale trudniej to zrobić. Zapewne potrzebna jest niezła odwaga, żeby na przekór rodzinie i trwającym przygotowaniom przerwać to wszystko. Ale z drugiej strony ktoś może powiedzieć, że takie czekanie z decyzją do ostatniej chwili jest wyrazem tchórzostwa- choć osobiście obstawałabym chyba przy odwadze.

[marcia331]

No to teraz i ja moge sie wypowiedziec w tym watku. Obiecywalam w swoim dzienniczku ze jak juz minie troche czasu to napisze co i jak. No wiec odwolalismy nasz slub 3 miesiace przed. Decyzje tak naprawde podjal P., mnie nie latwo bylo sie z tym pogodzic. Bylismy ze soba prawie 7 lat!! Czemu tak sie stalo?Wiem ze P. mial watpliwosci i ze go to meczylo. No i chyba naprawde lepiej jest sie rozstac niz isc do oltarza nie bedac pewnym. Szczegolnie ze dla mnie slub koscielny to cos bardzo waznego, nie tylko jakas tam uroczystosc ale przysiega przed Bogiem i przed soba samym. Nie mozna przysiegac czegos majac watpliwosci bo te watpliwosci potem czlowieka od srodka zjedza. A ja w koncu dopuscilam do siebie mysl ze to nie jest dobre rozwiazanie i ze naprawde moglibysmy przez to oboje nie byc szczesliwi.
To nie sa proste decyzje. Ale powiem wam szczerze ze ostatnia rzecza o ktorej sie w takiej chwili mysli to to co powie rodzina. W takiej chwili wazne jest to co przezywamy My i to co czujemy i jaka decyzje chcemy podjac. Nie mysli sie tak bardzo o rodzinie. Bardziej ja sama przezylam to cale odwolywanie i to ze zupelnie zmienia sie moje zycie, moje plany, moje marzenia. Na szczescie rodzice nie robili zadnych wyrzutow. I jak mowilam ze nie chce tego teraz tlumaczyc to tez nie nalegali. Tylko My tak naprawde wiemy czemu tak sie stalo i wiem ze nikomu nie uda sie tego tak do konca zrozumiec.
Minelo 1,5 miesiaca. Łzy sie prawie skonczyly, juz jest zdecydowanie latwiej. Chociaz przychodza czasem chwile wspomnien itd. i wtedy jest ciezko. Ale z kazdym dniem patrze na to wszystko z pewnym dystansem. I nawet potrafie dostrzec pozytywne strony w tym wszystkim
Z P. mam nadal kontakt, oczywiscie bardzo ograniczony, ale dobrze ze potrafimy po tym wszystkim normalnie porozmawiac nie zastanawiajac sie dlaczego i nie wytykajac sobie nawzajem bledow.

Rzeczywiscie trzeba miec odwage aby podjac taka decyzje i zeby stanac przed soba i od nowa poukladac sobie zycie. Mnie bardzo wspierali przyjaciele ktorym jestem bardzo bardzo wdzieczna.

No to chyba sie rozpisalam. Zycze wszystkim forumowicza aby nigdy nie musieli stawac przed koniecznoscia podjecia takiej decyzji i oby byli pewni swojej milosci. A dla tych ktorzy maja jakies watpliwosci zycze oby mieli odwage zdecydowac czego tak naprawde pragna.

[Yoanna]

Marcia życzę Ci dużo, dużo szczęścia
Mimo trudnej sytuacji podziwiam Cię Trzymaj się ciepło

[skalimonka]

Marcia - szacunek i gleboki uklon z mojej strony bedzie dobrze!

[izunia_82]

marcia podziwiam Cię za odwagę bo nie wiem czy sama bym tak postąpiła i czy miałabym tyle siły w sobie. Życzę Ci dużo szczęścia i mam nadzieję, że szybciutko wszystko sobie poukładasz.

[Tissaia]

Z obserwacji wśród znajomych wynika, że najczęściej przyczyną wątpliwości i ucieczek są "osoby trzecie". Znajomy przesunął ślub z powodu do końca niewyjaśnionego sentymentu narzeczonej do byłego. Co prawda ostatecznie doszedł do skutku, ale chyba pewne wątpliwości tam pozostały. Inna para utrzymywała romans na boku w tajemnicy przed swoimi oficjalnymi połówkami, z którymi oboje byli zaręczeni. Mieli się poświęcić i "zapomnieć o sobie" (dla mnie absolutne kuriozum), ale w końcu emocje wzięły górę i sprawa wyszła na jaw. Ona zostawiła narzeczonego, co jest jeszcze mały pikuś, bo on zostawił narzeczoną na 3 dni przed planowanym ślubem. Teraz ta "wiarołomna" para jest małżeństwem, ale jak musiały się czuć tamte drugie połówki (zwłaszcza ta zostawiona narzeczona), to pewnie kosmos...

[Pusiak]

[skalimonka]

wow, jaki galimatias

[truskawka_ja]

[Pusiak]

[gebka]

marcia na pewno jest Ci teraz ciezko ale wierze ze wszytko pomalutku sie ulozy i naprawde podziwiam za decyzje ja chyba bym sie zapadla na kilka miesiecy

[temidaaa]